ساحل

چشمم کار نقاش را به عهده گرفت و شکل زیبای تو را در لوح دلم قلم زد و جا داد.

تنم قالبی است که شکل تو در آن جا گرفته و از آن نگاهداری می کند.و پرسپکتیو بهترین هنر نقاش است ، چون از طریق نقاش است که تو باید مهارتش را ببینی و دریابی که تصویر واقعی تو در کجا ترسیم می شود و قرار می گیرد.

در کارگاه سینه من که تصویر تو همچنان در آن آویخته است ، کارگاهی که پنجره هایش را از چشمان تو شیشه انداخته اند.

 حالا ببین چشم ها به چشم ها چه کمک ها کرده است.

چشم های من شکل تو را ترسیم کرده اند و چشم های تو پنجره سینه های من شده اند که از  روزنه آن خورشید با لذت نگاهی دزدانه به درون می افکند و بتو خیره می نگرد.

معهذا چشم ها فاقد این مهارتند که هنرشان را به لطف و دلپسندی بیارایند.آنها فقط آنچه را می بینند ترسیم می کنند و از دل و درون آن چیزی نمی دانند و بی خبرند.