ساحل

وقتی که به دنیا می آییم گریه می کنیم.گریه ی اولین جدایی.بزرگ تر که می شویم فراموش می کنیم که جدایمان کردند.کمکم آرام می گیریم.مدرسه می رویم...دانشگاه میرویم...ازدواج می کنیم...و هر بار که جدایی را تجربه می کنیم به یاد اولین جدایی می گرییم.زندگی می گذرد و باید زیست.با یکدیگر دوست می شویم تا فراموش کنیم که جدا شده ایم.می میریم...لبخندی دلنشین و اتصالی جدایی ناپذیر.تنها اتفاق زندگی که در آن گریه نمی کنیم.همه می گریند و نمی دانند که غمشان از جداییشان است که همچنان ادامه دارد.